แค่ตุ๊กตากระดาษ เกมเศรษฐี หรือโดดหนังยาง ก็สร้างความสุขได้ทั้งวัน
ยุคที่คำว่า “เพื่อน” คือคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่แค่ชื่อในแชท
ของเล่นอาจธรรมดา…แต่ความทรงจำไม่เคยจางหาย 🌈
ของเล่นในยุค 80-90 แม้จะไม่มีแสงสีเสียง ไม่มีหน้าจอสัมผัสหรือระบบออนไลน์เหมือนปัจจุบัน แต่กลับเปี่ยมไปด้วย “พลังของจินตนาการ” และ “ความสัมพันธ์ที่แท้จริง” ระหว่างเด็ก ๆ ด้วยกัน
ตุ๊กตากระดาษ, ลูกแก้ว, โยนห่วง, โดดหนังยาง, เกมเศรษฐี, ตุ๊กตายาง, รถเหล็ก, กระดานวาดภาพแม่เหล็ก — สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของเล่นเรียบง่ายที่จุดประกายความสุขได้ในแบบที่อินเทอร์เน็ตไม่สามารถแทนที่ได้
เด็ก ๆ ในยุคนั้นใช้ “การเล่น” เพื่อเรียนรู้โลก เรียนรู้การรอคอย แพ้ ชนะ และแบ่งปัน เดินไปบ้านเพื่อน ตัดกระดาษด้วยกัน เล่นขายของใต้ต้นไม้ หรือแต่งเรื่องจากของเล่นที่มี ทุกสิ่งคือบทเรียนชีวิตที่ซึมซับเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
แม้ไม่มีสมาร์ตโฟนหรือ Wi-Fi แต่มี “เพื่อน” อยู่ข้าง ๆ มีเสียงหัวเราะ มีจินตนาการที่โลดแล่น มีพื้นที่จริงให้วิ่งเล่น และมีกาลเวลาให้เติบโตอย่างอิสระ
ของเล่นยุคนั้นจึงไม่ใช่แค่ “ของ” ที่เล่น แต่คือ “ความสัมพันธ์” ที่ได้ใช้เวลาด้วยกัน เป็นยุคที่เด็กมีความสุขจากความเรียบง่าย ได้ใช้สองมือสร้างโลกของตัวเอง และได้เรียนรู้คุณค่าของการมีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องออนไลน์เลยสักนิด
